اثربخشی زوج درمانی رفتاری در بهبود عملکرد ازدواج و کاهش تعارضات زناشویی در بین زوجین دارای عضو معتاد

چکیده هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانی رفتاری در بهبود عملکرد ازدواج و کاهش تعارضات زناشویی در بین زوجین دارای عضو معتاد انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع شبه آزمایش و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز اجتماع درمان مدار (t.c) شهر مشهد بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 زوج (60 نفر) بودند که به صورت تصادفی و مبتنی بر هدف انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. از مقیاس های عملکرد ازدواج و تعارضات زناشویی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. گروه آزمایش 12 جلسه 60 دقیقه ای زوج درمانی رفتاری به صورت هفتگی دریافت کردند، گروه کنترل هیچ مداخله مشخصی دریافت نکردند. در پایان هر دو گروه مجددا ارزیابی شدند(پس آزمون). داده ها از طریق آزمون های آماری تی مستقل( در مورد مقیاس ها با توزیع نرمال)، تی وابسته و یومن ویتنی(در مورد مقیاس ها با توزیع غیر نرمال) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش زوج درمانی رفتاری به طور معناداری بر بهبود عملکرد ازدواج و کاهش تعارضات زناشویی موثر بوده و زوجین در گروه آزمایشی افزایش معناداری(p<0/05) را در عملکرد ازدواج و همچنین کاهش معناداری(p<0/05) را در تعارضات زناشویی نشان دادند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان روش مداخله زوج درمانی رفتاری را به عنوان یک روش موثر در بهبود عملکرد ازدواج و کاهش تعارضات زناشویی پیشنهاد داد. این روش مداخله در مقیاس عملکرد ازدواج، بیشترین اثربخشی را در زیرمقیاس نقش و ارتباط داشت. همچنین در مقیاس تعارضات زناشویی، بیشترین اثربخشی را در زیرمقیاس افزایش واکنش های هیجانی داشت.